PNF- „prioproceptywne torowanie nerwowo-mięśniowe”
Uruchomienie
słabej grupy mięśniowej
Specyfikacja zabiegu
Propriocepcja – dotyczy wszelkiego rodzaju receptorów czuciowych, które zbierają informacje o wykonywanym ruchu oraz ułożeniu ciała w przestrzeni. Nerwowo-mięśniowy – dotyczy układu nerwowego i mięśniowego. Facilitacja – torowanie, ułatwianie wzrokowe, słuchowe i dotykowe. Od lat 40 XX wieku jest jedną z najlepiej rozpoznawanych koncepcji terapeutycznych w obrębie fizjoterapii. Metoda stworzona przez Hermana Kabata, Margaret Knott i Dorothy Voss pierwotnie wykorzystywana była do terapii pacjentów ze stwardnieniem rozsianym oraz chorobą Heinego Medina. Wraz z rozwojem nauki, PNF znalazł swoje zastosowanie w terapii pacjentów z objawami neurologicznymi, urazowymi jak i ortopedycznymi. Koncepcja PNF opiera się na neurofizjologicznych odkryciach sir Charlesa Sherringtona oraz systemie łańcuchów mięśniowych opracowanych przez Hermana Kabata. W dużym uproszczeniu, łańcuch pozwala na uruchomienie słabej grupy mięśniowej w kompleksowym ruchu opartym na silnej grupie mięśniowej. Proces wykorzystywania mocnych stron w celu poprawy słabych, stanowi jeden z dogmatów filozofii PNF.
PNF jest metodą globalną i kompleksową ujmującą człowieka jako całość;

- Terapia opiera się na maksymalnym wykorzystaniu rezerw czynnościowych pacjenta. Potencjał tkwiący w każdym człowieku powinien zostać racjonalnie wykorzystany i ukierunkowany na optymalny rozwój psycho-motoryczny. Można to osiągnąć dzięki aktywnemu udziałowi pacjenta w czasie terapii, samodzielnemu wykonywaniu ćwiczeń oraz edukacji motorycznej;

- Pozytywne podejście terapeuty – podstawą terapii jest pokazanie pacjentowi jego potencjału, nie braków jakie niesie ze sobą choroba;

- Głównym celem terapii jest pomoc pacjentowi w osiągnięciu najwyższego poziomu funkcjonalnego;

- Integracja zasad nauczania i kontroli ruchu w celu uzyskania najwyższego poziomu motorycznego - z tego powodu proces terapeutyczny odbywa się na poziomie strukturalnym, czynnościowym oraz na poziomie uczestnictwa w życiu społecznym.
Wskazania

-uszkodzenie centralnego oraz obwodowego układu nerwowego: udar mózgu, stwardnienie rozsiane, stwardnienie zanikowe boczne, choroba Parkinsona, powikłania w przebiegu „rwy ramiennej” oraz kulszowej i wiele innych,

-problemy ortopedyczne – zwyrodnienia, urazy, wady postawy, skoliozy, stany pooperacyjne (rekonstrukcje więzadeł, endoprotezoplastyka).